توسعه و توسعه پایدار، اساسی‌ترین اقدامی است که باید در کشورهای درحال‌توسعه به آن توجه خاص داشت و توسعه باید مدیریت شود. یعنی، تعیین اهداف قابل‌دستیابی، سپس به‌منظور نیل به آن اهداف، برنامه‌ریزی نمود. لازم به ذکر است که برنامه باید قابل‌دستیابی باشد، عملیاتی گردد و بر اساس زمان‌بندی، اجرا شود. با این توضیح مختصر، می‌بینیم که توسعه نیاز به مدیریت دارد و مدیریت توسعه پایدار نیز از این ویژگی برخوردار است. آنچه عملاً در بسیاری از کشورهای درحال‌توسعه مشاهده شده است اینکه، معمولاً برنامه‌های توسعه آرمانی و دست­نیافتنی و متولی مشخص و مسئول ندارند. درواقع، پاسخگویی در اجرای برنامه‌های توسعه می‌طلبد که برای اجرای هر برنامه، باید سازمان‌دهی نمود، زمان‌بندی مراحل مختلف آن را مشخص کرد، نیروی انسانی لازم را آماده کرد و سپس اجرا، ارزیابی، اصلاح و پیگیری برنامه را در نظر گرفت.

برنامه‌های توسعه در ایران، بیش از پنجاه سال سابقه دارند. اگر پنج برنامه توسعه قبل از انقلاب اسلامی، پنج برنامه هم بعد از انقلاب و سند چشم‌انداز بیست‌ساله توسعه ایران را هم در نظر بگیریم متوجه می‌شویم که تاکنون عملاً توفیق لازم در جهت توسعه کشور رخ نداده است. در این کتاب به‌اختصار، به علل این ناکامی پرداخته شده است، ولی مشخصاً آرمانی و دست‌نیافتنی بودن برنامه­ها از علل اساسی آن است. به‌علاوه، روشن نبودن سازمان‌ها و مدیران پاسخگو در رابطه با اجرای برنامه‌های توسعه در زمان‌های معین نیز از مشکلات مرتبط با عدم موفقیت موردنظر در برنامه‌های توسعه است، در این مورد، به‌عنوان نمونه شاید بتوان به برنامه سند چشم‌انداز بیست‌ساله اشاره نمود که تاکنون حدود پنجاه‌درصد از زمان تعیین‌شده برای تحقق آن سپری‌شده است، اما هنوز به‌روشنی مشخص نیست که تا چه حد به اهداف آن دست‌یافته‌ایم. آنچه می‌توان پیش­بینی نمود اینکه، فرصت ازدست‌داده شده به‌هیچ‌وجه قابل جبران نیست.