تفکر برجسته هربرت سایمون در سطح همگانی در سال ۱۹۸۷ هنگامی که برنده جایزه نوبل دراقتصادگردید شناخته شد. از نظر سایمون «مدیریت» برابر با «تصمیم‌گیری» است و علاقه عمده او در رابطه با تجزیه‌وتحلیل اینکه تصمیمات چگونه اتخاذ می‌گردند و چگونه ممکن است تصمیمات موثری گرفت، می‌باشد. او ۳ مرحله را برای فرآیند کلی تصمیم‌گیری توضیح می‌دهد:

1. یافتن موقعیت‌هایی که تصمیم‌گیری را می‌طلبد: فعالیت‌های هوشی
2. پدید آوردن، توسعه و تحلیل احتمالی دوره‌های عمل: فعالیت طراحی
3. انتخاب یک دوره عمل از عمل‌هایی که در دسترس است: فعالیت انتخاب

سایمون به‌خاطر اهتمامی که در بیان نظریه‌های جدید اداری و اقتصادی داشته و همچنین کوشش‌های او در جرح و تعدیل مسائل رفتاری و اداری با استفاده از نبوغ فوق‌العاده و مهارت‌هایش در مسائل روانشناسی، علوم اجتماعی و کامپیوتر، در سال ۱۹۷۸ مفتخر به دریافت جایزه نوبل گردید. وی معتقد بود که فعالیت اقتصادی به وسیله هزینه کسب اطلاعات درباره فرصت‌ها و امکانات و نیز به خاطر غفلت از نامعلوم بودن آینده محدود می‌گردد. بنگاه‌های اقتصادی حتی اگر هم بخواهند، نمی‌توانند به حداکثر رساندن سود اقدام کنند و لذا متقاعد می‌شوند که برای رسیدن به یک سطح معین و عقلایی که سطح رضایت‌بخش نام دارد، تلاش کنند. این حرکت‌ها که به حرکت‌های بازی شطرنج شبیه است در فعالیت‌های رفتاری و اقتصادی بسیار نمود پیدا کرده است. در عالم واقعیت به جای یک حرکت می‌توان چندین حرکت را انجام داد و در این حرکت‌ها عامل هزینه، فرصت‌ها و اطلاعات در نظر گرفته می‌شود تا بهترین حرکت‌ها ازنظر بنگاه یا افراد اعمال شود و همین عوامل سطح تلاش موسسات و انسان‌ها را محدود می‌‍سازد.

سایمون بر این اعتقاد بود که در هر نظریه اداری، «تصمیم‌گیری» باید محور اصلی را تشکیل دهد. هنگامی که افراد برای دست‌یافتن به هدف معینی فعالیت‌های خود را هماهنگ می‌کنند، در واقع آگاهانه تصمیم می‌گیرند که چه راهی را از بین طرق مختلف برای عمل، انتخاب کنند. علاوه بر این، سایمون اعتقاد داشت که تصمیم‌گیرنده معمولاً در جستجوی یافتن «تصمیم بهینه» به مفهوم اقتصادی آن نیست و غالباً به یک «تصمیم رضایت‌بخش» اکتفا می‌کند.

به عبارت دیگر، تصمیم‌گیرنده به محض این که راه‌حلی بیابد که از آن طریق بتواند ضمن تأیید برخی از نیازمندی‌‌های تعیین شده، به هدف اصلی‌اش دست یابد، آن راه‌حل را بر می‌گزیند و از جستجو برای یافتن بهترین راه‌حل دست می‌کشد. حال آنکه در شرایطی می‌توان تصمیم عقلانی گرفت که اولاً کلیه شقوق ممکن برای حل مسئله مورد بررسی قرار گیرد، ثانیاً میزان قابلیت پیش‌بینی نتایج و پیامد‌های هر یک از شقوق مشخص می‌شود، ثالثاً میزان دقت ارزیابی و درجه‌بندی نتایج پیش‌بینی شده از لحاظ قابل اجرا بودن آنها برآورده شود و بعد از همه این مراحل، راه‌حل‌های بهینه انتخاب شوند.

از سوی دیگر، سایمون ضمن اهمیت قائل شدن برای مشارکت و همکاری افراد در تصمیم‌گیری‌های سازمانی، بر این عقیده بود که افراد هنگامی که عضویت سازمانی را می‌پذیرند در واقع تا حدود قابل ملاحظه‌ای استقلال خود را در تصمیم‌گیری از دست می‌دهند. به عبارت دیگر، به سازمان اجازه می‌دهند تا حدودی در تصمیمات آنها نفوذ کند. حال باید دید که سازمان از طریق چه مکانیزم‌هایی نفوذ خود را در تصمیمات هر یک از اعضاء اعمال می‌کند و چگونه تصمیمات آنها را با هدف‌ها و برنامه‌های سازمان پیوند می‌دهد.

سایمون در مقالات متعددی ازجمله الگوهای انسان (۱۹۵۶)، علوم تصنعی (۱۹۶۹)، الگوهای اکتشاف (۱۹۷۷) و الگوهای منطق محدود و موضوع‌های دیگر در نظریات اداری و اقتصادی (۱۹۸۲) کوشیده است که رفتار انسان را با واقع‌بینی، نه براساس تخیل توضیح دهد. سایمون و همکارانش دردانشگاه کارنگی – ملون در پیترزبورگ مجله‌ای به نام رفتار سازمانی منتشر کردند تا نحوه تصمیم‌گیری افراد در داخل سازمان‌ها و موسسات دولتی را تشریح کند. وی به خاطر علاقه مفرطی که به علم مدیریت و تصمیم‌گیری در سلسله‌ مراتب سازمانی داشت، مهم‌ترین اثر خود یعنی کتاب «رفتار اداری» را تألیف کرد.

1. مدیریت دولتی
2. کتاب سازمان‌ها با همکاری جی.جی.مارچ
3. علم جدید تصمیم‌گیری مدیریت
4. شیوه خودکاری برای افراد و مدیریت